സമയം - 9:15 AM .
KSRTC ലോ ഫ്ലോർ ബസ്‌ . ഓഫീസിലേക്കുള്ള യാത്ര .
അനദർ യൂശ്വൽ ഡേ .
ബസ്സിൻറെ മുൻഭാഗത്തെ തിരക്കിലേക്ക് കയറിനിന്നു കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സ്റ്റോപ്പുകളിൽ ഇറങ്ങുന്നവരുടെയും കയറുന്നവരുടെയും ഉന്തിലും തള്ളിലും പെട്ട് ഞാൻ പിൻഭാഗത്തേക്ക് എത്തിക്കപ്പെട്ടു . ബസ്സിൻറെ താളത്തിൽ ആടിയുലഞ്ഞു അങ്ങനെ അധികം നേരം നില്ക്കേണ്ടി വന്നില്ല .തൊട്ടടുത്ത സീറ്റിലെ യാത്രക്കാരി എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ ഞാൻ അവിടെ ഇരിപ്പായി . പതിവുപോലെ ജീവിതത്തിൻറെ നൂലാമാലകൾ കെട്ടഴിക്കാനുള്ള ചിന്തകളിലേക്ക് വഴുതിവീഴാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് ആ സംഭാഷണ ശകലം കേൾക്കാനിടയായത് .
മധ്യവയസ്സും ഒരല്പ്പവും കടന്ന , ഒറ്റയ്ക്ക് യാത്ര ചെയ്യുന്ന , എൻറെ അടുത്ത് ജനാലയ്ക്കരികിൽ ഇരിക്കുന്ന സ്ത്രീ .ഫോണിൻറെ അങ്ങേത്തലയ്ക്കൽ ഭർത്താവോ മക്കൾ ആരെങ്കിലുമോ ആയിരിക്കണം . " ഉവ്വ് . കിട്ടി . എനിക്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ട സീറ്റ് തന്നെ ! "
തിരക്കിനിടയിൽ കിട്ടിയ സീറ്റ് , ജനാലയിലൂടെയുള്ള കാറ്റ് , കാഴ്ചകൾ , ജീവിതത്തിലെ ചെറിയ സുഘങ്ങൾ - സംതൃപ്തിയുടെ ഒരു കുമിളയ്ക്കുള്ളിൽ ആ അമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു .ചിരാതിൻറെ പ്രകാശം പോലെ അത് എൻറെ മുഖത്തെയും പ്രസാദിപ്പിച്ചു . ആ കുമിള വളർന്നു എന്നെയും ആഗീരണം ചെയ്ത പോലെ . ഞാൻ ചുറ്റിലും കണ്ണോടിച്ചു . കാഴ്ച്ചകൾക്ക് ഒന്നുകൂടി ഭംഗി വെച്ചിരിക്കുന്നു !
പിറകിൽ ഒരു സീറ്റ് ഒഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവിടെ നിന്നിരുന്ന സ്ത്രീ ധൃതി പിടിച്ചു അവിടെ ഇരുന്നു . എന്നിട്ട് എന്റെ അടുത്ത് നിന്നിരുന്ന ഒരു സ്കൂൾ കുട്ടിയോളം പ്രായമുള്ള അവരുടെ മകളെ വിളിച്ചു ,നിർബന്ധിച്ചു അവിടെ ഇരുത്തിയിട്ട് സ്വയം എൻറെ അടുത്ത് വന്നു നിലയുറപ്പിച്ചു . എനിക്ക് ഇറങ്ങാൻ ഇനിയും 4-5 സ്റ്റോപ്പുകൾ കൂടി ബാക്കിയുണ്ട് .സാരമില്ല . "ഇവിടെ ഇരിക്കാം " , ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു . ആശ്വാസത്തോടെ അവർ ഇരുന്നു . തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ടു , പ്രകാശത്തിൻറെ തിര അവരെയും സ്പർശിച്ചിരിക്കുന്നു . ജീവിതത്തിലെ ചെറിയ സുഘങ്ങൾ !
പടരട്ടെ ... പ്രകാശം പടരട്ടെ !
KSRTC ലോ ഫ്ലോർ ബസ്‌ . ഓഫീസിലേക്കുള്ള യാത്ര .
അനദർ യൂശ്വൽ ഡേ .
ബസ്സിൻറെ മുൻഭാഗത്തെ തിരക്കിലേക്ക് കയറിനിന്നു കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സ്റ്റോപ്പുകളിൽ ഇറങ്ങുന്നവരുടെയും കയറുന്നവരുടെയും ഉന്തിലും തള്ളിലും പെട്ട് ഞാൻ പിൻഭാഗത്തേക്ക് എത്തിക്കപ്പെട്ടു . ബസ്സിൻറെ താളത്തിൽ ആടിയുലഞ്ഞു അങ്ങനെ അധികം നേരം നില്ക്കേണ്ടി വന്നില്ല .തൊട്ടടുത്ത സീറ്റിലെ യാത്രക്കാരി എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ ഞാൻ അവിടെ ഇരിപ്പായി . പതിവുപോലെ ജീവിതത്തിൻറെ നൂലാമാലകൾ കെട്ടഴിക്കാനുള്ള ചിന്തകളിലേക്ക് വഴുതിവീഴാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് ആ സംഭാഷണ ശകലം കേൾക്കാനിടയായത് .
മധ്യവയസ്സും ഒരല്പ്പവും കടന്ന , ഒറ്റയ്ക്ക് യാത്ര ചെയ്യുന്ന , എൻറെ അടുത്ത് ജനാലയ്ക്കരികിൽ ഇരിക്കുന്ന സ്ത്രീ .ഫോണിൻറെ അങ്ങേത്തലയ്ക്കൽ ഭർത്താവോ മക്കൾ ആരെങ്കിലുമോ ആയിരിക്കണം . " ഉവ്വ് . കിട്ടി . എനിക്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ട സീറ്റ് തന്നെ ! "
തിരക്കിനിടയിൽ കിട്ടിയ സീറ്റ് , ജനാലയിലൂടെയുള്ള കാറ്റ് , കാഴ്ചകൾ , ജീവിതത്തിലെ ചെറിയ സുഘങ്ങൾ - സംതൃപ്തിയുടെ ഒരു കുമിളയ്ക്കുള്ളിൽ ആ അമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു .ചിരാതിൻറെ പ്രകാശം പോലെ അത് എൻറെ മുഖത്തെയും പ്രസാദിപ്പിച്ചു . ആ കുമിള വളർന്നു എന്നെയും ആഗീരണം ചെയ്ത പോലെ . ഞാൻ ചുറ്റിലും കണ്ണോടിച്ചു . കാഴ്ച്ചകൾക്ക് ഒന്നുകൂടി ഭംഗി വെച്ചിരിക്കുന്നു !
പിറകിൽ ഒരു സീറ്റ് ഒഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവിടെ നിന്നിരുന്ന സ്ത്രീ ധൃതി പിടിച്ചു അവിടെ ഇരുന്നു . എന്നിട്ട് എന്റെ അടുത്ത് നിന്നിരുന്ന ഒരു സ്കൂൾ കുട്ടിയോളം പ്രായമുള്ള അവരുടെ മകളെ വിളിച്ചു ,നിർബന്ധിച്ചു അവിടെ ഇരുത്തിയിട്ട് സ്വയം എൻറെ അടുത്ത് വന്നു നിലയുറപ്പിച്ചു . എനിക്ക് ഇറങ്ങാൻ ഇനിയും 4-5 സ്റ്റോപ്പുകൾ കൂടി ബാക്കിയുണ്ട് .സാരമില്ല . "ഇവിടെ ഇരിക്കാം " , ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു . ആശ്വാസത്തോടെ അവർ ഇരുന്നു . തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ടു , പ്രകാശത്തിൻറെ തിര അവരെയും സ്പർശിച്ചിരിക്കുന്നു . ജീവിതത്തിലെ ചെറിയ സുഘങ്ങൾ !
പടരട്ടെ ... പ്രകാശം പടരട്ടെ !
